English
Natanail1993 guestbook (141) Sign guestbook
ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱ ﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ ، ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ******* ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*************
ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.
ﺳﺮ ﺷﺐ، ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻭ ﺩﻟﻢ، ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺗﺎﺑﭽﮑﻢ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻧﻢ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍﯾﺎﮐﺮﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﻨﮏﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺨﻮﺭﻡﺟﺮﻋﻪ ﺁﺑﯽ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺑﭙﺮﻡ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺎﻡﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﺭﻗﺺﮐﻨﺎﻥ، ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﺴﯿﻢﻣﺎﻫﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﺩﺭ ﺩﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻣﻦﺑﺎﻟﻪ ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪﻣﻦ، ﭼﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﻦﻭﻗﺖ ﺁﻥﺳﺖ ﺩﮔﺮ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩﻫﻢﭼﻮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺳﯿﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺍﻭﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﭘﻮﻟﮏ ﺳﺮﺥﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﺷﺎﭘﺮﮎ ﻣﺴﺖ ﺭﻫﺎﺷﺮﻡ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﯿﺪﺭﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﮔﻞ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪﺷﺐﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺻﺒﻮﺭﺳﯿﻨﻪﺍﻡ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻮﺭﻋﺪﻡﺁﺑﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩﻣﻦ، ﭼﻪ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖﮔﻞ ﺳﺮﺧﻢ ﺷﺎﯾﺪﯾﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺪﺑﺪﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻧﺠﯿﺐﭼﻤﻨﻢ، ﯾﺎﺳﻢ، ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺒﻨﻢﺭﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦﺟﻨﺲ ﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﻢﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﭘﺮ ﺭﺍﺯﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺟﻨﺲ ﺧﺪﺍﻧﻔﺴﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﭘﺎﮎ ﻧﯿﺎﺯﻧﯿﻤﻪﺷﺐ، ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻧﻢ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻣﺎﻫﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﻮﺽﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺑﺎﻍﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ﺯ ﻣﻦ، ﺁﯾﺎ ﮐﻪﻧﺸﺎﻧﯽﺻﺪ ﺷﻮﻕﻫﯿﭻ ﻫﯿﭽﻢﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺍﯾﺮﺍﻥ ﻋﺸﻖ
ﭼﻮ ﻧــﯽ ﮔﺮ ﻧﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺟـﺪﺍﻳـﻲﻧﻴﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﻢﺑﻪ ﻳﺎﺩﺕ ﺍﯼ ﭼـﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷـﻦ ﻣـﻦﺯ ﺩﺍﻍ ﺩﻝ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﺍﻣـﻦ ﻣـﻦﺯ ﺑﺲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﮔﻞ ﻳﺎﺩﺕ ﺷﮑﻮﻓﺎﺳﺖﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮﯼ ﮔـﻞ ﭘﻴــﺮﺍﻫﻦ ﻣـﻦﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭﺩﻟـﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻟـﯽ ﺑـﯽ ﺗـﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭﺗﻮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺒﻨﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﺯﻡﻧﻪ ﺗـﺎﺏ ﺩﻭﺭﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺩﻳــﺪﺍﺭﺳـﺮﯼ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﺳـﻮﺩﺍﯼ ﻏـﻢ ﺗـﻮﭘـﺮﯼ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﭘــﺮﻭﺍﯼ ﻏﻢ ﺗـﻮﻏﻤﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻟﮕﺸﺎﺗـﺮﺩﻟـﯽ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﺩﺭﻳــﺎﯼ ﻏﻢ ﺗـﻮ***
باید به فکر غصه گل بود فکر غروب ساکت یک خورشید،باید ز درد آینه ویران شد از غصه سپیده به خود لرزید،باید به فکر کوچ پرستو بود در فکر یک کبوتر بی پرواز،باید به جای یک دل تنها بود آرام و ارغوانی و بی آغاز،باید به حرمت غم یک گلدان آشفته بود و خم شد و ویران شد،وقتی کسی ز غربت غم تنهاست باید شکسته گشت و پریشان شد،باید میان خاطره کودک چیزی شبیه لطف عروسک بود،باید برای پنجره ای تنها یک سایبان ز ساقه پیچک بود،باید برای تشنگی یک یاس زیباتر از تصور باران شد،باید برای تازه شدن گل داد تسکین روح خسته یاران شد،باید فضای نیلی رویا را گاهی برای پونه مهیا کرد،باید هوای سرخی رز را داشت از آسمان ستاره تمنا کرد،باید به خاطر گل یخ پژمرد فکر پرنده های طلایی بود،باید سکوت آینه را فهمید در انتظار صبح رهایی بود،باید به فکر حسرت شبنم بود فکر سپیدی غزل یک یاس،فکر پناه دادن یک لاله فکر غریب ماندن یک احساس،باید برای پونه دعایی کرد زیر عبور تند زمان تنهاست،باید شنید قصه دریا را تا دید او برای چه در غوغاست...
ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﺎﮎ ﻭﻃﻦﻧﯿﺴﺖﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﻮ ﺁﻥ ﻭﻃــــﻦ ﺩﺍﻧﺶ ﻭﺻﻨﻌﺖﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿــــــــــﺰﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥﮐﻬﻦ ﻧﯿﺴﺖﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﯾﺰﺩ ﻭ ﻗﻢ ﻭ ﺳﻤﻨﺎﻥ ﻭﻟﺮﺳﺘﺎﻥﻟﻄﻔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻠﮕﺮﯼ ﻭ ﻧﯿﺲ ﻭﭘﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﺧﺰﺭ ﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﮔﯿﻼﻥﻣﻮﺟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋﺪﻥﻧﯿﺴﺖﺩﺭ ﭘﯿﮑﺮ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺩﻻﻭﯾﺰ ﺷﻤﯿﺮﺍﻥﻋﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻓﻪ ﯼ ﺁﻫﻮﯼ ﺧﺘﻦﻧﯿﺴﺖﺁﻭﺍﺭﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﻡ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﯽ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽﺳﺖﺩﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺘﺎﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺮﮐﻬﻦ ﻧﯿﺴﺖﻣﻦ ﺑﻬﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻏﺰﻝ ﺳﻌﺪﯼ ﻭﺣﺎﻓﻆﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻓﻬﻢ ﺳﺨﻦﻧﯿﺴﺖﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺯﻧﺪ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭﺍﯾﺮﺍﻥﺑﯽ ﺷﺒﻬﻪ ﮐﻪ ﻣﻐﺰﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺑﻪﺗﻦ ﻧﯿﺴﺖﭘﺎﺭﯾﺲ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖﭼﻮﺗﻬﺮﺍﻥﻟﻨﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﻻﻭﯾﺰﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﮐﻬﻦ ﻧﯿﺴﺖﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺁﻟﭗﭼﻮﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﺒﺮﺯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭼﯿﻦ ﻭﺷﮑﻦﻧﯿﺴﺖﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪﺍﯾﻦ ﺭﻭﺩ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺭﻭﺩ ﺗﺠﻦﻧﯿﺴﺖﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮﻋﻈﯿﻢ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺷﻬﺮﻏﺮﯾﺐﺍﺳﺖﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖ
ﺷﻤﻊ ﺍﮔﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﺧﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻧﺪﯾﺪﺁﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻭﺩ ﮔﯿﺮﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺭﺍﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺣﻖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﻤﻊ ﺭﺍﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺳﺤﺮ ﮐﻨﺪﺷﻤﻊ ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﭘﺲ ﮐﺸﺘﻦ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﮔﺮﯾﺴﺖﻗﺎﺗﻞ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺠﺎ ﮔﻨﻬﺶ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻏﻢ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻧﻪ ﯼﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺟﻐﺪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﯼﻣﺎ ﺭﺍﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻏﻤﺶ ﻫﺮ ﺷﺐﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻨﻢﭼﻪ ﺳﺎﺯﻡ ﮔﺮ ﮐﻪ ﻏﻢ ﻫﻢ ﮔﻢ ﮐﻨﺪﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﺩﺷﺖﺍﻣﯿﺪﻡ ﻭﻗﺖ ﺳﺤﺮ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺷﺐﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﺩﮔﺮ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺎﻥﺳﯿﻞ ﻏﻤﻬﺎ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽﺩﺷﺖ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﻭﻗﺖ ﺟﺪﺍﯾﯿﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺷﮑﻢ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﺭ ﺩﻝ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺑﺮﺧﺎﮎ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺷﺒﻨﻢﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪﺳﺮ ﺑﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﻬﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﻏﻢ********** ﻣﻦ ﻣﺮﻏﮏ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩﺍﯼ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭﻡ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﺎﺳﺤﺮ ﮔﺎﻫﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﻡﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﻡ **********ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﻏﻤﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﮐﺸﺖﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﮐﺸﺖﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺁﺗﺸﻢﺯﺩ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺁﺗﺸﻢ ﺯﺩ********** ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎﻣﺴﺘﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺟﺰ ﺍﺷﮏ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮﻫﺴﺘﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺪﺍﻫﻢ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﺩﻝ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ********** ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺳﺎﻏﺮﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﻦ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﺯﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺲﺍﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﺟﺪﺍﯾﯿﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺮﺑﺮ ﮐﺸﯿﺪﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﻏﻢ **********ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﻠﭙﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﻡﺍﯼ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﺎﻥ ﻭﻓﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺁﻩﺍﯼ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﻫﺎﯼ ﺭﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺷﺖﺳﻮﯼ ﺩﯾﺎﺭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯿﻬﺎ ﺑﮑﻮﭼﯿﺪ ﺑﺎﻣﻦﺑﻤﺎﻧﯿﺪ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ
ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽﺑﻠﺒﻠﯽ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽﺭﻧﮓ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯽﻧﯿﺶ ﺯﻧﺒﻮﺭ ﻋﺴﻞ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯽﮐﺎﺭﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﺷﺖﺑﺮﻑ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ ﮐﻮﻩﺭﻭﺩ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﯿﺪﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻭ ﺑﺮﮒﺍﺑﺮ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﻩﭼﺸﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺁﻫﻮ،ﺑﺮﮐﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺎﺏﻭ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﺯﻟﻒﺩﻭ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢﻭﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦﺩﺳﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﺨﺶ ﺑﺮ ﺭﻭﯼﺳﺮﯼﭘﺮﺳﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽﻭﭼﺮﺍﻍ ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﯽﻭ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺗﺴﻼﻭ ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﺟﻤﻌﯽﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﮐﻪ ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﯼﺑﻔﺮﻭﺷﯽ ﻣﻬﺮﯼﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﺝ ﮐﻨﯽﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺩﻫﯽﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺍﻧﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮑﻨﯽﻭﺑﭙﯿﭽﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻻﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﮔﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧﯽﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯼ ﺗﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺻﺒﺢﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﻌﺮﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦﺧﻮﺷﯽﻧﻤﮏ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎﺭﻋﺮﺿﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﺎﻻﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﻟﻘﻤﻪ ﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻼﻝﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺯﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺵ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻭ ﺭﮐﻮﻋﯽ ﻭ ﺳﺠﻮﺩﯼ ﺑﺎ ﻧﯿﺖ ﺷﮑﺮﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ...
ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ / ﻭﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﺮ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼﺑﺎ ﺭﺍﻧﯽ ﺍﻡ / ﺗﻮﯾﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺧﻮﺭﺩﻩﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﺮﯼ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽﺍﺕ / ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕﺷﮑﻔﺘﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺯﻭ ﺍﯼ ﻋﺰﯾﺰ / ﺑﻪ ﺧﻂﭼﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺻﻔﺎﯼ ﺩﻟﺖﻣﺜﻞ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎﺳﺖ / ﺩﻟﺖ ﭼﻮﻥ ﺣﺮﯾﻢﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﻭﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ / ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻪﺭﻧﮓ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﻟﯽﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺮﯼ / ﮔﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﯾﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﯾﺎﭘﺮﯼ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭼﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭼﻮﺩﺭﺩ / ﻣﻌﻄﺮ ﭼﻮ ﻋﻮﺩ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﻋﻨﺒﺮﯼﺗﻮ ﺗﺎﺏ ﻭﺗﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻨﯽ / ﮐﻪﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺑﻮﺩﻧﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻪﺯﯾﺒﺎ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ / ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼ ﺗﻮ ﺭﮔﻬﺎﯼﺧﺸﮏ ﻣﻨﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﺎﮐﻢﮐﻮﯾﺮﻡ ﭘﺮﯼ / ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﯼ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥﺗﺮﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻏﻢ ﻫﺎﯼﻣﻦ / ﺗﻮ ﺁﻥ ﺳﺎﻗﻪ ﯼ ﺳﺒﺰ ﻧﯿﻠﻮ ﻓﺮﯼﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ / ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ . . .
ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ / ﻭﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﺮ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼﺑﺎ ﺭﺍﻧﯽ ﺍﻡ / ﺗﻮﯾﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺧﻮﺭﺩﻩﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﺮﯼ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽﺍﺕ / ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕﺷﮑﻔﺘﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺯﻭ ﺍﯼ ﻋﺰﯾﺰ / ﺑﻪ ﺧﻂﭼﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺻﻔﺎﯼ ﺩﻟﺖﻣﺜﻞ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎﺳﺖ / ﺩﻟﺖ ﭼﻮﻥ ﺣﺮﯾﻢﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﻭﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ / ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻪﺭﻧﮓ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﻟﯽﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺮﯼ / ﮔﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﯾﺰﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﯾﺎﭘﺮﯼ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭼﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭼﻮﺩﺭﺩ / ﻣﻌﻄﺮ ﭼﻮ ﻋﻮﺩ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﻋﻨﺒﺮﯼﺗﻮ ﺗﺎﺏ ﻭﺗﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻨﯽ / ﮐﻪﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺑﻮﺩﻧﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﻪﺯﯾﺒﺎ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ / ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼ ﺗﻮ ﺭﮔﻬﺎﯼﺧﺸﮏ ﻣﻨﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﺎﮐﻢﮐﻮﯾﺮﻡ ﭘﺮﯼ / ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﯼ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥﺗﺮﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻏﻢ ﻫﺎﯼﻣﻦ / ﺗﻮ ﺁﻥ ﺳﺎﻗﻪ ﯼ ﺳﺒﺰ ﻧﯿﻠﻮ ﻓﺮﯼﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ / ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯼ . . .
ﺷﺒﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻱ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺎﻍ ﻗﺸﻨﮓ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﮔﻠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﺑﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺝ ﺗﻤﻨﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺘﻲ: ﺩﻟﻢ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻨﺖ ﺣﺮﻳﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻱ ﺍﺷﻜﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻏﺮﻭﺏ ﺳﺎﻛﺖ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻲ؟ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﺠﺎ؟ﺗﺎ ﻛﻲ؟ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ؟ ﻭﻟﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻣﻴﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻳﻚ ﻗﻠﺐ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺗﺮﻙ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺭﺳﻢ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﺭ ﻏﻤﻲ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻛﺴﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺩﺭﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻐﻀﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﺴﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩ! ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﻭﻫﻢ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻗﺎﺏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺁﻥ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﻭ ﺳﺮﺩﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﺼﻪ ﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺑﻐﺾ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﺍﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﻲ ﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺑﺎﻍ ﻗﺸﻨﮓ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﺖ ﺩﻋﺎ کردم
"راز زندگی" پسری هشت ساله به پیرمردی نزدیک شد,به چشمانش نگاه کرد و گفت:"می دانم که شما مردی بسیار خردمند هستید,می خواهم راز زندگی را بدانم"پیرمرد به پسربچه نگاه کرد و پاسخ داد:"من در دوران زندگی ام خیلی فکر کردم,این راز می تواند درچهار کلمه خلاصه شود." نخستین راز,فکر کردن است.تفکر درباره ارزش هایی که آرزو داری با آنها زندگی کنی. دومین راز ایمان داشتن است.ایمان به خودت بر مبنای تفکری که درباره ارزش های زندگی ات داشته ای. سومین راز,آرزو کردن است.آرزو درباره چیزهایی که می تواند باشد اما بر پایه ایمان به خودت و آرزوی که می خواهی با آنها زندگی کنی. چهارمین و آخرین راز,شهامت داشتن است.شهامت برای به واقعیت رساندن آرزوهایت بر مبنای ایمان به خودت و ارزش هایت. به این ترتیب "والت دیزنی"به آن پسر کوچک گفت:فکر کن ایمان داشته باش,آرزو کن و شهامت داشته باش. " اصول موفقیت" برای اینکه زندگی را واقعأ زندگی کنیم لازم است از ماهیت و جوهره وجودمان آگاه باشیم و آن را دریابیم.زندگی کردن هنگامی است که با توجه و تکیه بر استعدادهایتان به سوی خطر پذیری حرکت کنید و از احساس ترس,زیان و شکست احتمالی رویگردان باشید.زندگی کردن واقعی,شهامت,پشتکار,هدف,انرژی و قدرت می آفریند.طبیعتأ این نیروها وقتی ظاهر می شوند که هر روز در آیینه نگاه کنید و به خود بگوید:من واقعأ زندگی می کنم.
...می خواستم برای تو شعری بگویم از جنس سپیده,با واژه هایی از عشق دیدم نمی شود."آخر"وقتی که تو نباشی جای خالی تو را در شعرم هزار واژه هم پر نمی کند...!
esme man M0h3en e 
